Birer birer aramızdan ayrılıyor Silivrispor’ un (ve Silivri’ nin) dev çınarları. O koca çınarlar, ölüm karşısında adeta birer yaprak gibi uçup gidiyorlar ebedi istirahatgahlarına. Yakın geçmişe dönüp şöyle bir baktığımda, isimlerinden önce hepsinin yüzü beliriyor gözümün önünde; ve birlikte yaşadığımız o unutulmaz hatıralar…
Son günlerinde, karşılıklı oturup, hayat hikayelerini anlatırlarken gözlerinin nasıl yaşardığına şahit olan biri olarak yazıyorum tüm bunları. Hükümet Konağı’ nın önündeki akasyalar çiçek açmış mis gibi kokuyorlardı “Didi Şinasi” yi (Günaydın) kaybettiğimizde (Mayıs 2013). Ardından, sıcak bir yaz günü “Şuayip Kaptan” ı (Dinçel) uğurladık son yolculuğuna (Ağustos 2013). Sahildeki çay bahçesinin çiçekleri güneşten soldu sandık hepimiz; oysa, Şuayip Kaptan’ ı uğurluyorlardı sessizce. Ölümün mevsimlerle bir işi olmadığını, hava sıcaklığına aldırmadığını bilmiyorduk belki de o günlerde! Soğuk bir kış günü “Önder Hoca” yı (Doğan) toprağa verdik mesela (Aralık 2016). Silivri Lisesi’ nde öğrenciyken bir dersimize girdiğini anımsıyorum; ciddi ve sert görüntüsünün ardına saklamaya çalıştığı sevgi dolu gözleri pırıl pırıl parlardı. Bir ilkbahar sabahı (şarkıdaki gibi) güneşle uyanmayı beklerken, “Savaş Baba” nın (Haseski) veda haberiyle uyandık güne (Mart 2020). Ne çok severdi eğlenmeyi ve yaşamı; o yüzden yakıştıramadık hiç ölümü kendisine.
Son olarak geçtiğimiz günlerde, “Nahit Uykusuz” ayrıldı aramızdan sessizce (10 Haziran 2020). Kırk yaşın altındakiler adını pek bilmez ama Silivri’ de iz bırakan önemli isimlerden biriydi kanımca. Doğru ya da yanlış düşüncesini söylemekten çekinmez, kızdığına açıkça muhalefet eder, inandığını açıkça desteklerdi. Kendisini yaşamın her alanında görmek mümkündü: Kah bir tiyatro oyununda, kah siyaset tartışmalarında; bazen çarşı meydanındaki manav dükkanı önünde, belindeki mavi önlükle elmaları parlatırken, çoğu zaman da spor camiasının içinde. Silivri Stadı yapılırken, başkan “Akgün Silivrili” ile işçilerin başında
Usta başı gibi saatlerce beklemeleri ve Alibeyspor’ u federe yapmak için, Kuşçu İbrahim (Aktaş) ve Uzun Ahmet (Çelik) ile heyecan içinde koşturmalarını dün gibi anımsıyorum. Tüm bu görüntüler bir film şeridi gibi geçip gidiyor gözümün önünden. Filmi başa sarıp o güzel günlerin kahramanlarını (Siyah beyaz filmlerdeki Ayhan Işık, Kartal Tibet, Sadri Alışık, Ediz Hun gibi) tekrar tekrar izlemek istiyorum; o eşsiz güzellikteki hatıraları kısa bir an için de olsa bir kez daha yaşamak… Sağlıklarında yaşattıkları özel duyguları, bu dünyadan göç ederken de hissettirmeleri ne muhteşem bir şey…
Sevgi, saygı ve özlemle anıyorum hepsini ve yürekten selamlıyorum
